Het is heel verleidelijk om van (planten)voeding een wetenschappelijke studie te maken. Ik betrap me erop dat ook ik hieraan mee doe. Het is zo ongrijpbaar en onbegrijpelijk wat daar in de bodem gebeurt dat dat een heel onzeker gevoel geeft. (ik spreek even vooral voor mezelf).
Was het maar een exacte wetenschap. Dan wisten we precies hoe en wat en wanneer.
Ik heb een aantal inmiddels 6 jaar oude stekken van jeneverbes.Vorig jaar verpot in vijvermandjes. In Akadama, lava en bims 1:1:1. En een handvol denneschors. Behalve één. (Geen semi-wetenschappelijk experiment; ik had geen schors meer).
De jeneverbessen hebben van alles het hele jaar het zelfde gehad. Water, mest, zonneschijn, liefde, alles!
Blijkt de jeneverbes die het zonder schors in het grondmengsel moet stellen erg in groei achter te blijven bij de rest.
Conclusie? Misschien heb ik van deze jeneverbes de wortels wel (te) ver gesnoeid en van de anderen niet.
Met andere woorden, hoe graag we alles willen kunnen beredeneren, er zijn te veel factoren. En daarmee blijft de onzekerheid.
Ik heb het boek Pines van Stonelantern (wie niet, overigens). Daarin staat een verhandeling over het kweken van zwarte dennen uit zaad. Van meneer Kusida Matsuo.
Ik kan me bij het beeld van deze goedlachse japanner niet iemand voorstellen die de voeding van zijn bomen wetenschappelijk benaderd. Hij voedt zijn bomen met wat beschikbaar is en met wat hij kent. En hij zorgt er voor dat er ruimschoots voldoende van voor zijn bomen voorhanden is.
Ik denk dat het hem vooral rust in 't hoofd geeft. In ieder geval als het gaat om voeding voor zijn bomen.
Ik blijf voorlopig twijfelen en er niets van snappen!
