Teun1 schreef :

Marco buijsman schreef : Teun, top!, goed stuk! Een artikel om nogmaals nog een keertje goed door te nemen, om het helemaal te laten bezinken.

Ik heb nog wel een onderwerp waarbij nog wel wat dingen niet duidelijk zijn: het heeft te maken met fotosynthese, het omzetten hierbij van co2, h2o naar c6h12o6, glucose. Het effect van toevoegen van co2 aan de luchtsamenstelling, co2-voeding (opgelost co2 in plantenvoeding) die er ook schijnt te zijn. Ook je gedachten over het bladbemesten met een glucoseoplossing zou ik willen weten, want daar hoor ik ook verschillende verhalen over.

Ah, yes! Hier gaan we op in. Het is een extratje nadat ik voeding algemeen heb behandeld, maar ik zie dat er veel onenigheid over bestaat. Leuk onderwerp!

Hallo Teun, ik hoop dat je hier nog eens op in wilt gaan, ik hang aan je lippen hoor!

Allereerst wil ik iedereen, mezelf inclusief, eraan herinneren dat niet elke plant glucose maakt. Sommige planten maken sucrose, fructose, of zelfs xylose. Allen zijn energiehouders om het zo maar te noemen; ze zijn de batterij van een plant.
Als ik over voeding/zouten spreek, spreek ik over bouwstenen. Als we het over suikers hebben (of koolhydraten) dan hebben we het over brandstof. Er is een wezenlijk verschil tussen de twee.
Onze tafelsuiker is sacharose, daar reageert niet elke plant hetzelfde op.

Dat gezegd hebbende.. CO2, de bron van al die suikers. Die haalt een plant voornamelijk uit de lucht en redelijk minimaal uit de wortels. Vrijwel niet uit de wortels eigenlijk. Tenzij we het over waterplanten hebben, maar dat zijn ongeschikte bonsai.
Om even een van de meest besproken en met uitstek de meest gedocumenteerde plant ter wereld aan te halen: cannabis.
Cannabiskwekers zijn al decennia op zoek naar de dikste oogst, de grootste planten, de meeste kilo's voor het minste geld. Vind daarvan wat je wilt, maar creatief qua aanpak zijn ze allemaal. Als je iets wilt leren over planten, dan is cannabis de beste bron. Alles is er mee geprobeerd, en de stoners zijn zo vriendelijk geweest om het allemaal vast te leggen en op het web te posten.
Daar zien we dat CO2 toevoegen eigenlijk alleen zijn heeft (en snellere en betere groei als resultaat heeft) wanneer alle andere eisen op orde zijn. Die eisen hebben de volgende volgorde:
- Lichtdruk moet in orde zijn (in andere woorden: er moet precies genoeg licht zijn om elke reactie goed te laten verlopen, te weinig licht en er het trucje lukt niet). Cannabis is een C4 plant, dus een overdosis licht kan niet, dat kan in onze planten wel!
- De luchtvochtigheid en temperatuur moeten met een marge van 5% regelbaar zijn.
- De lucht in de ruimte moet gemeten worden op CO2 gehalte, en het CO2 gehalte moet stabiel blijven.
- De plant moet voldoende water en bouwstoffen (voeding) hebben.

Dan pas, in een volledig gesloten systeem, is er een kleine 5-15% winst te behalen. Voor een miljoenenkwekerij is dat haalbaar en interessant. Voor een normaal mens in de buitenlucht, zal de CO2 eerder wegwaaien voordat hij effect heeft. De planten van de buren winnen misschien een klein procentje aan jaarlijkse groei bij een CO2 verhoging van de lucht met 10%.

Heeft CO2 in toevoegen zin? Ja, als je binnen onder een lamp kweekt, met computergestuurde klimaatregeling.
Heeft CO2 toevoegen zin als het in het water of de bodem zit? CO2 maakt water zuurder, de pH zakt. CO2 verdringt zuurstof. CO2 kan daarnaast binding aangaan met sommige(!) voedingsstoffen, en in het geval van calcium bijvoorbeeld carbonaat vormen. Onder hoge CO2 omstandigheden, vindt er fermentatie plaats. Dat is eigenlijk het tegenovergestelde wat we willen bereiken met onze luchtige bodems. Fermentatie betekent namelijk dat ook levend plantweefsel afgebroken en aangevreten gaat worden; de bacterien die fermenteren zitten normaal diep in de bodem, of in moerasgebieden, en kunnen pas goed aan het werk als zuurstof verdrongen wordt door ofwel water, ofwel CO2 (of andere gassen).

In mijn persoonlijke logica rijmt dat niet. BEHALVE als we het over waterplanten hebben. Die hebben een totaal ander systeem dan landplanten.
Co2 in de buitenlucht lijkt mij persoonlijk dweilen met de kraan open. Het waait weg.

Dan over bladvoeding, daar geloofde ik niet in totdat ik Pokon groenblijver op wat planten sproeide die opeens vele malen donkerder groen werden. Ja, het werkt, ja het kan voordelig zijn. Maar laten we realistisch blijven; maak een pannetje zout water, kook dat, laat dat afkoelen, druppel wat in je oog. Da's niet zo erg toch? Nee, klopt. Prikt een beetje.
Zet het pannetje opnieuw op het vuur, kook het helemaal droog. Schraap nu wat zout uit dat pannetje, doe dat in je oog. Da's niet zo fijn.
In zonlicht, op een blad, gebeurt hetzelfde. De plant neemt iets op via het water, maar lang niet alles. Wat blijft liggen, vormt een zoutlaag op het blad, die al dan niet een reactie aan gaat met het beschermende waslaagje (cuticulum). De zon en haar UV straling dragen daar aan bij.
Er kan een foutieve osmotische druk ontstaan (meer zout buiten de plant dan daarbinnen) waardoor de plant letterlijk uitdroogt ook al staat ze in een fles water. Ze zal meer water verliezen om de druk aan beide kanten (binnen en buiten) gelijk te krijgen.
Dat kan voordelig zijn, maar het is een riskant spel. Een dagje te felle zon, en je plant zit zonder blad en met een watertekort. Ze moet dan energiereserves aanboren, die in sommige planten ook vooral in het blad zitten (Wat dus dood is).
Hetzelfde geldt voor suikers. Maar suikers hebben daarnaast het voordeel dat er nogal veel organismen zijn die er gebruik van kunnen maken. Meeldauw bijvoorbeeld! Of andere residentiële flora die juist weer extra bescherming biedt tegen meeldauw.
Het punt is alleen: je weet niet wat je voedt. Dat zie je pas als er symptomen ontstaan (kwalijke bacteriën of schimmels), of juist niet (goede bacteriën en schimmels).

Een plant heeft een goed werkend wortelsysteem. Dat systeem kan voor een beperkt deel kiezen welke voedingsstof ze opneemt en welke ze in de bodem laat. Bij bladeren is dat niet zo: alles, of niets (met uitzondering van nitrificerende bacteriën, maar dat is weer vergezocht voor een luchtig topic).
Een plant kan dan makkelijk overvoed raken.. Overvoeding lost een plant op door dood te gaan, door heel sterk te groeien, of door zouten te lozen via oppervlaktewortels (dat is zeldzaam).
Ook hier is het dus weer een soort russich roulette.
Ik ga de voordelen niet onder stoelen of banken schuiven: ze zijn er, als je het goed doet. Maar als je niet 100% zeker weet wat je doet, dan kan het zomaar met een enkele behandeling afgelopen zijn.

Wat ik zelf beter vind, is om suikers en voeding via de wortels toe te dienen. Daar kan je immers - als het fout gaat, nog een emmer water doorheen spoelen, en dan is het probleem opgelost. Sommige suikers en zouten zijn namelijk moeilijk op te lossen zodra ze een filmlaagje gevormd hebben over het blad. Met suikers is dat helemaal een probleem, het kan de stomata (luchtmondjes/huidmondjes whatever) afdichten alsof het een dikke teerlaag is. Dan stikt de plant.
In de bodem voeden, is zowel goed voor het bodemleven (die op zijn beurt de plant beschermt en echt we omhoog groeit uit die bodem, als voor de plant. Het bodemvoeden maakt namelijk gebruik van het door de plant zelf ontworpen transportsysteem. Een transportsysteem wat van nature een kant op werkt, en moeilijk andersom.
Als we dat zelf willen gaan omkeren, dan dwingen we de plant eigenlijk om het tegenovergestelde te doen van het ontwerp. Dat zou cool zijn in auto's: de tank vullen door te blijven rijden. Maar in de natuur is dat vaak risicovol.

Kort samengevat: ik vind CO2 onzin, tenzij je alles super gecontroleerd kan doen. Suiker en zouten kunnen via het blad geweldig resultaat opleveren, maar het is spelen met vuur. Doe het niet zomaar, doe het niet als je het erg zou vinden om de volgende dag geen plant meer te hebben, en doe het nooit in de volle zon.

Top Teun!
Heb heb gehoord dat alleen bepaalde soorten een significant voordeel kunnen hebben bij besproeien met een glucoseoplossing andere niet. Zo heb ik gehoord dat Jeneverbessen en Buxus hierop positief zouden reageren. Maar heb ik gehoord dat dit onzin is omdat glucosemoleculen gewoon te groot zijn om via het blad opgenomen kunnen worden. En inderdaad zoals jij zegt, het een bron kan worden voor allerlei schimmels. Hoe denk jij daarover?
Hoe kan suiker op het blad ervoor zorgen dat een plant uit kan drogen? Dat kan toch alleen zout, en een sterkere concentratie als wat in de cel aanwezig is?
Ook zeg je dat suikers wel toegediend kunnen worden via de wortels.. aan wat voor oplossing moet ik denken dan?
Ik stuitte enige tijd geleden op een product dat een co2 bladmest zou zijn. Wat vind je hier van? ik heb hierbij de productomschrijving gedaan.

MArco,,
Suikers bij bepaalde planten wordt wel gebruikt om verdamping tegen te gaan. Dus net uitgegraven jeneverbessen worden wel ingesproeid met een suikeroplossing. Het nut is dan dus niet zozeer de suiker zelf, maar de gereduceerde verdamping. maar goed. Ook voor mij geldt dat ik dit soort producten erg argwanend bekijk.

Marco buijsman schreef : Top Teun!
Heb heb gehoord dat alleen bepaalde soorten een significant voordeel kunnen hebben bij besproeien met een glucoseoplossing andere niet. Zo heb ik gehoord dat Jeneverbessen en Buxus hierop positief zouden reageren. Maar heb ik gehoord dat dit onzin is omdat glucosemoleculen gewoon te groot zijn om via het blad opgenomen kunnen worden. En inderdaad zoals jij zegt, het een bron kan worden voor allerlei schimmels. Hoe denk jij daarover?
Hoe kan suiker op het blad ervoor zorgen dat een plant uit kan drogen? Dat kan toch alleen zout, en een sterkere concentratie als wat in de cel aanwezig is?
Ook zeg je dat suikers wel toegediend kunnen worden via de wortels.. aan wat voor oplossing moet ik denken dan?
Ik stuitte enige tijd geleden op een product dat een co2 bladmest zou zijn. Wat vind je hier van? ik heb hierbij de productomschrijving gedaan.

Glucosemoleculen kunnen door het blad opgenomen worden. Niet efficient, niet veel, maar het kan. En ze kunnen de bron worden voor schimmels, zowel de goede als de kwalijke.
In het geval van osmotische druk gelden alle 'opgeloste stoffen'. Dus of het nu suikers of zouten zijn, dat maakt niet uit. De plant heeft een interne concentratie, het sap bestaat uit water met daarin opgelost zouten, suikers, eiwitten en hormonen. Deze spelen allemaal een rol in de interne en externe waterhuishouding.
Nu zijn eiwitten/proteinen niet heel sterk qua osmotisch gedoe, omdat ze vaak te groot zijn om vrijelijk te bewegen. Het gaat wat te ver om te zeggen dat ze geen invloed hebben, er zijn immers legio voorbeelden te vinden van experimenten met deeltjesgrootte en homogenisatie door een filter.
Zouten en suikers zijn dus beide 'uitdrogers' als ze in te hoge mate gebruikt worden. De plant kan zelf echter beter omgaan met suikers, dus dat zal iets minder uit maken.

Voor mijn Pinus sylvestris heb ik een glucoseoplossing gemaakt, om uit te vinden wat de beste concentratie was, heb ik gegoogled (scholar.google.com) naar weefselkweekprotocollen. Tissue culture, in vitro, medium composition zijn daarbij de belangrijke sleutelwoorden. Gelukkig zijn er wetenschappers die voor ons hebben uitgezocht waar bepaalde planten het beste op groeien. Voor P. sylvestris is dat bijvoorbeeld 20-30 gram glucose per liter. Omdat diezelfde protocollen 'half strength MS salts' gebruiken heb ik die ook toegevoegd (MS staat voor murashige & skoog, twee onderzoekers die hun best hebben gedaan om een standaardvoeding voor alle planten in de wetenschap te ontwikkelen en door te drukken, met succes!). Met wat rekenwerk in excel zou echter ook elke andere universele plantenvoeding gebruikt kunnen worden, deze zijn vaak namelijk afgeleid van de verhoudingen in MS.
Normale sterkte MS (uit mijn hoofd, ik kan er naast zitten) is 4,50 gram per liter. Ik heb halve sterkte gebruikt, dus 2,25 gram.
Vaak is er wel een redelijke marge aan te houden van laten we zeggen 5-8% afwijking. Dus ga je niet suf zitten rekenen, plantenverzorging mag soms een beetje meer of minder zijn, zolang we het maar in de gaten houden en anticiperen/reageren.
Als ik bijvoorbeeld Pokon wateroplosbaar moet uitrekenen, dan houd ik de hoeveelheden stikstof (ammonium en nitraat) aan als leidraad in het rekenen. Handige tip: sla zulke dingen op in een bestandje, dan hoef je niet elke keer opnieuw te beginnen.

Die lithovit, ze geven aan dat er carbonaat in de oplossing zit. Die CO2 kan best opgenomen worden, maar het effect van het spul zit voornamelijk in de calcium en, magnesium. Magnesium toevoegen heeft vaak een sterk zichtbaar effect. Er zitten ook andere sporenelementen in de vloeistof, die hetzelfde werken als een groenblijver voor tuinplanten. Maar realistisch gezien, er wordt een 0.5% oplossing gebruikt (dat is 5 gram per liter, waarvan pak hem beet de helft calciumcarbonaat (100 g/mol) is, waarvan 40% calcium is. De helft van 5=2,5 - 40% = 1.5 gram CO2 per liter. In coca cola zit volgens het web 5-8 gram CO2 per liter. Als het om de CO2 te doen is, dan zou je dus bijna net zo goed een 1 blikje cola in een liter water kunnen gieten. Of een blikje pils of zelfs bruiswater.
Het is dus bladmest, maar niet om de CO2. Juist om de sporenelementen, magnesium en calcium.

Hallo Teun, zeer interessante en sterk onderbouwde info

Misschien een simpele vraag voor jou en misschien ook voor anderen maar ik vraag me al een tijdje af wat de invloed is bij het toedienen van vloeibare algen.
Ik meng het altijd samen met visemulsie en bio green van Matsu, altijd mooie resultaten maar toch vroeg ik me af welke meerwaarden algen hebben bij het bemesten van bomen
Er werdt me vertelt dat dit helpt in de transport van de meststoffen in de plant ook een positieve invloed heeft op bladgroen

Wat is jou mening en kennis hieromtrent?

Wat zijn vloeibare algen precies?
Levende algen in water verlagen de pH, nemen voedingsstoffen op en vergaan later tot erg voedzaam slib. Ze hebben niet zulk sterk effect als normale mest, omdat het in feite een soort van zwevende, losse plantencellen zijn.
Dode algen hebben niet zoveel kwaliteiten, behalve dat laatste deel: slib, organisch voer.

Veel bodemleven kan goed van algen leven, wat de mycorrhizae en bodembacterien goed doet.

Het effect op chlorofyl is echter beperkt denk ik; algen hebben ook chlorofyl, en dat moet volledig abreken tot koolwaterstof, stikstof en magnesium. 1 zo'n molecuul kan na afbraak precies 1 molecuul aan bouwstenen leveren aan de plant. In de meeste biologische systemen gaat er echter een boel verloren, en gok(!) ik dat die verhouding dichter bij 1000 algenmoleculen ongeveer 1 plantmolecuul bouwen.
Dat is met meststof ook te bereiken.

Dus ik ben voorstander, zolang het gratis voor je is. Als je gaat betalen voor algen, dan zou ik zeggen: meststoffen zijn goedkoper en efficienter toe te passen.
Algen zijn goedkoop zelf te kweken trouwens, dus als je er zelf veel voordeel van ziet, dan zou ik dat gaan doen. Het kost je een paar liter water en een paar minuten in de week.

Teun 1

Bedankt voor je info dit is wetenschap van hoog niveau !!
Maar wat is uw ervaringen om blad bemesting te geven?
Wanneer ga je bladbemesting geven vroeg op de dag dus voor de zon opkomt of later op de dag tegen 12 uur of zo of just later op de dag??

Nelis

Mijn ervaring met bladbemesting is dat er vaak wat fout gaat. Ik doe het daarom enkel met sporenelementen, en geen complete voeding. Dat gaat via de bodem veel beheerster.

Bladbemesting kan in mijn ogen beter in de avond gegeven worden; de stomata zijn dan nog open, de plant gaat bijna in nachtrust en de lucht is vochtig wat er voor zorgt dat eventuele droge zouten toch wat vocht om zich heen hebben, daardoor droogt de plant niet te snel uit. In de ochtend is er weinig tijd voordat het warm wordt, in de volle zon of overdag is een doodvonnis voor sommige planten.

Om eerlijk te zijn, het is risicovol om bladbemesting te doen. Als het niet absoluut nodig is, dan zou ik het niet doen.

Wat zijn de risico's dan?
Ik geef wekelijks bladbemesting: visemultie samen met bio alg.
Ik heb er nog geen rare dingen mee tegen gekomen.